Mitt pedagogiske grunnsyn

Dette med pedagogiske retningar tykkjar eg at er veldig spannande.
Eg tykkjar at å plassera med sjølv i forhold til desse retningane er vanskeleg, fordi er føler ikkje heilt at eg kjenne dei godt nok enda.
Eg veit sjølv kva eg vil og kva eg meinar, men å vera bevisst på det og setje ord på det er vanskeleg. Eg er eigentleg einige med ulike retningar, men eg er også svært ueinige i nokre av dei. Eg vil seie at eg har eitt ganske blanda syn. Eg er einig med psykoanalyse – psykodynamikk. Der er dei opptekne av at minner ikkje må fortrengjast. Eg tykkjar at ein kan lære av minner og av erfaringar, både på godt og vondt. Eg og meinar at det er viktig å vera oppteken av emosjonar og bearbeiding av kjensler, men til ei viss grad. Eg er også samd med behavorismen i at ein skal fokusera på det ytre, men eg tykkjar også at det er viktig å fokusera mykje på det indre. Ein kan lett bli lurt av det ein ser. Eg er også litt ueinige i ein del av forskingane deira. Dyr kan ikkje samanliknast med menneske. Eg trur at det er ikkje alt som er meininga at me skal vita. Eg er samd i at lønning og straff kan vera bra i nokre situasjonar, men ikkje over lengre tid. Eg tykkjar ikkje at ein alltid skal forvente lønningar dersom ein har gjort noko bra. Menneske er ikkje eit objekt i mitt syn.
Sjølv meinar eg at eg heller litt meir mot den humanistiske retninga, det er der eg kjenner meg best att. Eg meinar at menneske skal stå i sentrum. Det er viktig å ha eit positivt menneskesyn, der ein leggje vekt på menneskets grunnleggjande behov. Eg trur at alle menneske har eit indre behov for å vekse. Eit behov for å ta ansvar for eige liv, eit behov for å komma seg framover, eit behov for sjølvrealisering. Det er viktig å tenkje framover, men i motsetning til humanismen, så meinar eg at ein likevel skal kunne tenkje på fortida. Eg kan seie meg heilt samd i Maslows sjølvrealiseringspyramiden, og meinar at dette er eit godt bilde for korleis menneske kan vokse for å oppnå det ein ønskjer.
Som sagt har eg eit syn blanda av mykje, for eg er også samd i Fenomenologi. Der ein er opptatt av korleis menneske opptrer i det ytre, men også i kva dei tenkjer, altså det indre. Me kan ikkje styra andres handlingar, men me kan prøva å forstå dei. Eg synes det er viktig å prøve å sjå saker frå elevens side, korleis er det å vera dei? Det er viktig å ikkje skape misforståingar, og ikkje ta alle under same bås. Alle er forskjellige, og ein må ta individa som dei er. Menneske har fri vilje og kan bestemma sjølv kva dei vil, og må sjølv ta ansvar for eigne handlingar. Vår jobb som lærarar er å vegleda.

Dagens time
-Persepsjon

Det som fengde meg mest etter dagens time, var det om persepsjon. Altså at ein handlar ut i frå korleis ein oppfattar og tolkar det ein høyre, ser, kjenner osv. at ein alt for lett kan danne eigne meiningar ut i frå tidlegere erfaringar, kunnskap og sanseinntrykk. Dette kan vera skummelt, med tanke på at elevar og andre kan misoppfattast. Dei kan framstillast som noko dei ikkje er, både positivt og negativt. Ei slik dømming er noko me alle gjere, utan at me sjølv tenkjer over det. Eg er heilt einige med Sissel, eg og trur at alle menneske har eit ubevisst behov for å kjenna folk, og putta dei i bosar, ofte alt for tideleg. Det kan vera gode og dårlege bosar.
For eksempel; Nils knuste ein gong vindauge i døra på skulen, dette kjem sannsynlegvis til å følgje han for resten av livet. Der han vert putta i den dårlege bosen, og han får alltid skulda dersom nok hender. Medan Anne som er skule flink, og aldri gjere noko gale, vil nok sannsynleg aldri skyldast dersom noko hender.
Her kjem glorifisering og stereotypar inn i bilete; Anne som aldri gjere noko gale, og alle som heiter Nils er pøblar. Det er alt for lett å ta alle i same klyppe salt. Har ein eit slik førsteinntrykk så er det vanskeleg å endre dette inntrykket. Første – og andre – inntrykk har ein tendens til å feste seg.
Som framtidig lærarar meiner eg at dette kan vera lurt å vera bevisst over. Mennesker kan endre seg. Sjølv om Nils var uheldig i ein situasjon tyder ikkje det at han ikkje er ein god person, og at han alltid skal skyldast. Sjølv om Anne alltid er snill, så tyder ikkje det at ho aldri gjere noko gale. Det er lurt å stille seg kritisk i nokre situasjonar, for å ikkje la seg lure trill rundt. Elevane kjem til å teste oss. Dei over kanskje nokon heilt andre ann me trur. Likevell er det viktig å gi alle ein sjanse. Ein må ikkje la bilete av dei brenna seg fast i hovudet, men vera open.

Lærarens mange oppgåver



som lærar møtar ein mange ulike utfordringar i skule kvardagen, både konfliktfulle og tøffe. Alle har ei meining om det ein gjere, og alle har noko å seie. Nokon kjem med ros, andre kjem med ris. Her er blant anna ei av oppgåvene ein har som lærar; ein må ha klart for seg kva ein meinar, og kva ein står for. Ein må tenkje gjennom det ein sjølv seier, for å unngå misforståingar og konfliktar. Mykje ansvar ligg i dag på læraren. Lærarens yrke har vokse mykje dei siste åra. Først og fremst er oppgåva til læraren å formidle allmennkunnskap, mange oppgåver knytte seg til dette. Ein lærar må kunne sjå og oppfatte eleven sine ulikt, og som dei er. Ein må tilpasse opplæringa for kvar enkelte elev, slik at dei skal kunne få moglegheita til å utvikle seg etter eige nivå. Fleire faktorar spelar inn her, ein må sjå etter evner, kjensler, utvikling, kulturell bakgrunn osv. Likevel skal alle verta inkluderte. Ein skal kjenne seg vell, slik at ein skal få eit godt fellesskap, slik at ein kan lære i trygge og kjente omgivnadar. Ein av dei viktigaste oppgåvene er å få elevane til å kjenne seg trygge. Elevane må vita at det er greitt å mislykkast. Ein skal ikkje bli ledd av dersom ein rekk opp handa og svarar feil. Om elevane skal tørre å ”tabbe” seg ut, og samtidig utvikle seg, må dei kjenne seg trygge. Læraren skal motivera og gi elevane glede over å læra. Læraren må knytte lærestoff opp mot noko kjekt, ha variasjon i undervisinga, og halde oppe merksemda deira. Dette er viktig for at elevane skal lære og hugse det læraren fortel om. Det er ikkje bare å undervise, ein må fange elevanes merksemd. I tillegg til det faglege må læraren vise omsyn til elevane. Ein må prøve å sjå saker frå deira side, og ta dei alvorleg i det dei meinar. Elevane må få vera inkluderte i saker som gjeld dei. Ein må ikkje gløyme at ein sjølv har vore i deira stilling.
Ein lærar må setje til side sine eigne personlege saker og problem, for å vera der for elevane, og hjelpe dei med deira problem. Dette gjeld både på skulen og i det private. Ein må også ha evna til å reflektera over seg sjølv, ta til seg kritikk, og vokse på det. ein må vera villig til å ta jobben med seg heim. ein må ville det beste for elevane sine. eg meinar at læraren spelar ei viktig rolle i born og unges liv. Ein må dyrke deira individuelle eigenskapar, gjere dei stolte, og vera med på å byggje opp sjølvtilliten deira. I tillegg er ein med på å lære dei i å samarbeide saman med andre, noko som er kjempe viktig for elevens vidare liv. Eg ser på lærar yrke som eit viktig yrke, der alle oppgåvene er like viktige. Ikkje minst å følgje med i samfunnet, som kan gi mange utfordringar. I tillegg til å jobbe saman med elevar, skal ein også jobbe med kollegar og foreldre. Dette kan vera tøft. Eg trur ikkje at det finnes ei oppskrift på korleis ein god lærar er. Ein vil vokse på erfaringar som åra går. Det finnes nok ikkje noko fasit svar på korleis ein løyser alle desse oppgåvene. Eg meinar at det handlar om korleis ein er som person. Ein må verta respekterte, men samtidig respektera elevane ein har. Ein skal ikkje oppnå respekt av at elevane er redd ein, men på eit vennleg nivå der det står klart at læraren er ledaren.

Kvifor eg hare lyst å verta lærar kan eg ikkje svara på. Eg har alltid hatt lyst å ha eit utfordrande og variert yrke. Eg har lyst på eit yrke som er spennande og kjekt. Eg vil gle meg til å gå på jobb. Eg må kunne tenkje at dette vil eg gjera for resten av livet mitt. Eg har alltid likt å vera med menneske. Eg likar å læra vekk det eg sjølv kan. Det er mange yrke som har dess krava, men eg har alltid berre visst at det er lærar eg vil verte. Eg har lyst å oppleve den kontakta mellom lærar og elevar, som alle snakkar om.
Eg har ei stemme i hovudet mitt som seier at dette er det rette for meg.