Blogg om blogging!

Nå er desember månaden kommen, og dette halve året har gått forbi i ein fei. Når eg nå skal vurderer kva eg tykkjar om blogginga, har eg ikkje noko vondt å seie. Det første eg tenkte var skrekk å gru, eg ville ikkje at andre skulle lese det eg hadde skreve. Då me byrja syntes eg eigentlig at det var heilt greitt. Det er kjekt å lese andre sine innlegg, lære og få inspirasjon. Eg tykkjar det er ein svært bra læremetode, då den får oss til å reflektere over det me har hatt som pensum for den veka. Me gjere stoffet til vårt eige, og det vert difor lettare å hugse meinar eg. Den er også ei fin måte å nytte på grunn av at det er noko me kan sjå attende på, eit slags samandrag. I tillegg er det ein fin måte for oss å øve oss på å kommentera kvarandre, og spørsmåla som vert stilt gir gode grunnar til refleksjon og ettertanke. Til tider har eg synest at blogginga har vore litt tidskrevjande, og at det vert litt overprioritert i forhold til andre fag. Likevel er eg svært fornøgd med den, for eg har forstått viktigheita over faget. Når eg tenkjer attende føler eg at eg har lært mykje av å nytte blogging, og er noko eg kan tenkje meg å ha vidare.


No tek eg snart ferie, og takkar for i år.
Eg ynskjer alle ei riktig god jul, og eit godt nytt år.
Så snakkast me igjen i 2009!

” La de 100 MI skoler blomstre”
Gardner

Howard Gardner ( 1943 - ) er ein kjent mann innan forskinga på menneske sine intelligensar. Han har jobba som Harvard professor i pedagogikk og neurologi, noko som har påverka han til å skapa ein annleis teori.
I meir enn 25 år har Gardner forska på menneskets eigenskapar. På 80 – talet lanserte han teorien om multi – intelligensar (MI). Her hevdar han at alle er fødde med dei ulike typane intelligens, men at me utviklar dei og nyttar dei i ulik grad gjennom livet. Korleis ein vert utprøvd, er med på utviklinga av intelligensen. Ein treng høg intelligens for å klare å løyse komplekse problem, men ein treng ikkje nødvendigvis høg intelligens for å klare seg i kvardagen. Dette er eg i grunn heilt samd i. Det er mange døme på at menneske med sterke impulsar klarar seg bra. Ofte dei som sitt bakarst i klasse romme, dei som er litt tause, kanskje dei som har lese og skrive vanskar. Det er ofte dei som kjem lengst her i livet. Det er ofte slik at dei som er flinke teoretisk ikkje klarar å gjennomføre det i praksis. Medan dei andre har meir pågangsmot, og er ikkje redd for å feila.

Gardner vil vekk frå dei tradisjonelle testane og ” Gauss – kurva”. Han tek utgangspunkt i kva elevane kan, og kva dei kan læra. Ikkje kva dei ikkje kan, og kva dei ikkje kan læra.
Gjennom arbeidet sitt har han funne ut at menneske har minst 10 ulike intelligensar:

1) Verbal – lingvistisk intelligens, som handlar om å vera flink språkleg.
2) Logisk – Matematisk intelligens, som handlar om å vera velutvikla innanfor matematikk og naturvitenskap, evna til å tenkje logisk, analysera og løysa problem.
3) Musiklask – intelligens, er typisk for komponistar og musikarar. Det er evna til å uttrykkje seg gjennom instrument, og rytmikk.
4) Spatial – intelligens, er typisk for arkitektar, kunstnarar osv. Det handlar om å ha evna til å sjå romlege relasjonar.
5) Kroppsleg eller kinestetisk intelligens handlar om finnmotorikk, kontrollere kroppsrørsler, nytte kroppen til å skape produkt osv.
6) Interpersonleg intelligens (sosial-), er evna til å oppfatte og reagera adekvat på andre menneske sine stemninigar, ynskje, kjensler og behov.
7) Intrapersonleg intelligens ( intuitiv -) handlar om evna til sjølvinnsikt.
8? Natur intelligens, handlar om evna til innsikt og kunnskap om den levande naturen.
Men denne teorien er ikkje fullt godtatt som ein intelligens enda.

Gardner er fortsett på jakt etter talent som kan definerast som intelligens. Han er på jakt etter det ekta. Han meinar at alle elevar passar inn under hans teori, ikkje avgrensa typar elevar. Flest mogleg av born sine evner må stimulerast. Han har kritisert skulen for at undervisinga må sikta mot ekte forståing. Han har også sjølv vorte kritisert ved at teorien hans har vorte nytta til å forsvara ulike måtar for å tilpassa undervisninga til alle elevar, t.d bruken av læringsstilar.

Eg kan sei meg samd i at dei fleste vil kjenne seg at ein stad i Gardners intelligensar, kanskje fleire stadar. Det som er viktigast for meg er at elevane skal utviklast til deira fullaste potensiale. Eg syns det er viktig at elevar her eigne talent dei kan vera stolt over, og som dei kan få utvikle seg i. Det skal ikkje berre fokuserast på det, ein treng breiare felt kunnskap. Men eg meinar at elevar treng å få vise sitt talent, kjenne meistring og stoltheit.
Eg kjenner ein som har lese og skrive vanskar. Denne eleven hatar alt som har med skule å gjere. Men eleven er utruleg flink i handarbeid og alt som har med sjø å gjere. Foreldra står hardt på for at han skal få ein kjekk skulegang, der ikkje alt er tungvindt for han. Difor har dei fleire gongar invitert klassen med på turar til sjøen og skogen, der han kan visa fram sitt talent saman med dei andre. Noko som gir han kjensla av å meistra noko som kanskje ikkje dei andre kan. Dette er viktig for å verta motivert.

Alle kan utvikle seg

Det sosiokulturelle perspektivet baserar seg på det sosiale og kulturelle i samfunnet.
Alt skjer i ein samanheng. Me lærar gjennom venner, familie, media, språk, hjelpemiddler, og historie. Me byggjer på det menneske før oss har funne ut. Altså det sosiokulturelle perspektivet meinar at me lærar gjennom kultur, elevane både gror og dyrkast inn i ein kultur.
Det meines at all individuell utvikling og tenking har utgangspunkt i sosial aktivitet.

Vygotskij (1896 – 1934) er ein sentral person i det sosiokulturelle grunnsynet. Han byggjar på eit marxistisk grunnlag. Noko som kan ha tilknyting til hans bakgrunn, då han levde i ei tid med samfunnsutvikling og klassekamp.
Han meinte at borns kulturelle utvikling forgjekk på to plan; først på det sosiale planet, deretter på det psykologiske. Det går altså frå at borne gjere ting saman med andre, til å gjera ting aleine. Dette har han forklart i den proksimale utviklingssona. Den baserar seg på at ein står aleine, og rundt ein står personar eller hjelpemiddel som er flinkare enn ein sjølve. Ein skal lære frå desse faktorane rundt ein, og utvikle seg i lag gjennom samspel. Denne sona er dynamisk, og endrar seg heile vegen.
Ein legg stor vekt på hjelpemiddel. Reiskapane står mellom oss og verda, dei er mellomliggjande, formidlande, eller medierande.

Eg er i grunn heilt einige med det sosiokulturelle synet. Ein lærar ved å samarbeide heile tida. For å kunne finne på noko, laga eigne tankar så må det vera ein bakgrunn for det. Ein blir alltid påverka av det ein har rundt seg. Eg meinar at ein samarbeidar nesten heile tida. Dersom ein les ei bok så samarbeidar ein med forfattaren. Hadde ein ikkje hatt boka som er eit verktøy, så hadde ein ikkje på eigenhand kome på for eksempel korleis dette pedagogiske grunnsynet er. Å kunne nytte reiskapar og samarbeide saman med andre, gir ein heile tida sjanse til å utvikle seg. Vygotskij meinar at alle kan utvikle seg, og er heilt einig.

Det sosiokulturelle synet er for tida veldig populært. Eg trur at dette har med å gjera at det fokuserar sterkt på språk, tenking og problemløysing. Ein må delta i det kulturelle liv. Det er viktig at ikkje skulens undervising skjer innanfor eit lukka, teoretisk verd, men at den har eit ope syn for korleis skulen plasserar seg i forhold til elevanes liv og kulturar utanfor skulen.
Det er heilt klart at å samarbeide er ein effektiv læringsmetode.
Dersom ein samarbeidar med andre menneske, så kan ein etterpå kanskje klare å utføre det ein har lært på eigenhand:-)

Konstruktivismen

Det konstruktivistiske utgangspunktet baserar seg på at ein avvise at kunnskap er objektive sanningar som kan overførast mellom menneske. Kunnskap er i stede noko me menneske må konstruera sjølve gjennom aktivitet. Piaget har hatt enorm innflytelse her. Han var svært opptatt av korleis born lærar. Han var ikkje opptatt resultata, men kvifor born gjere feil. Han har ført mykje eksperiment på dette, basert på samtale, dialog, prøving, feiling og forsking. Det var han som kom med teorien om det mentale skjemaet. Det mentale skjemaet er eit aktiv handlingsmønster som utviklast frå fødsel av og vidare gjennom livet. Dette er noko som endrar seg i hjernen, indre representasjonar av ulike erfaringar. Altså det mentale skjemaet er noko som endrar seg, og utvidar seg meir etter fleire erfaringar ein får. Til dømes dersom ein seier ordet bil. Da kan eg mykje om det, utan at eg treng å sjå det. eg har eit bilete inni hovudet mitt om denne gjenstanden.

BIL:
Bagasjerom, vindauge, setetrekk, sete, matter, ratt,
knottar, dørar, motor, hjul, drivstoff, spylarvæske,
kjølevæske, pedalar, ulike fargar og størrelsar,
musikk, vindaugsviskerar, osv.....

Eg kunne skreve mykje meir, for skjemaet mitt innanfor bil er veldig vidt. Bil er noko eg har kjent til i mange år. medan skjemaet mitt om til dømes Colombia er litt smalare, fordi det er ikkje fullt så kjent for meg.

Læringsprosessane i følgje konstruktivismen dreiar seg om to delprosessar: assimilasjon og akkommodasjon. Assimilasjon er den prosessen som kjem først. Det vil seie å tilpasse verda til seg sjølve. Altså ein tilpasse den nye kunnskapen ein får med noko ein kjenne til frå før, ein knytte det til tidlegare erfaringar. Seinare kjem akkommodasjonsprosessen som handlar om å tilpassa seg sjølv til verda. Det vil seie at ein ser fleire samanhangar mellom ting, og får ei djupare forståing for læringa. Det er dette som er den verkelege læringa.

Eg har eit døme på det: då eg var lita var me tre born som var mykje saman. Det var syskenborne mitt og naboguten. Syskenborne mitt kalla jo far min sjølvsagt for onkel. Det gjorde også naboguten. Heilt til han byrja på skulen så trudde han at pappa heite onkel. Når han byrja på skulen fann han ut kva onkel eigentleg tyder, og at pappa ikkje heite onkel, men at han verkeleg hadde eit anna namn.
Då tenkje eg at han assimilerte ved at syskenborne mitt kalla han onkel, det vart då eit kjent ord for han, og difor kalla han pappa onkel, og trudde han heite det på ordentleg. Han knytte pappa og namnet onkel saman av tidlegare erfaringar. Seinare fekk han ei djupare forståing for ordet onkel, og oppdaga då at pappa hadde eit anna namn. Han akkommoderte. I tillegg endra og utvida det mentale skjemaet hans rundt ordet onkel.

Hukommelsen

Denne veka har eg valt å skrive om hukommelse. Dette er noko som verkeleg fekk meg til å tenkje. Menneskets hukommelse er utruleg fasinerande. Tanken på hjernen som eit så komplisert maskineri er utanfor mi forståing. Me har kortidsminne og langtidsminne. Den kan innkode, lagre og gjenhente informasjon. Den kan slette det vi ikkje har brukt for, eller vonde minner vi vil fortrenge.

Eg trur mange kan kjenne seg igjen ved at det av og til kjennes ut som at hjernen er full. Den har rett og slett vorte overbelasta. Eg tykkjar at det er viktig å finne sin eigen læringsstrategi. Det er mykje stoff som skal inn i løpet av skulegangen, og mykje me kjem til å gløyme. Eg kan kjenne meg igjen ved å og torturere meg sjølv gjennom mykje stoff, berre for å lette på samvitet, utan å hugse særleg mykje. Eg trur at det vert mykje lettare å lære dersom ein har ein god læringsstrategi, og dersom ein tek seg tid til la informasjonen søkkja inn i hukommelsen og lagre seg.
Som i kognitivismen så er gløymsle også min verste fiende. Eg er opptatt av å finne min strategi, men det er ikkje enkelt. Eigentlig har eg pugga mykje tidlegare, det er tungt. Men då me laga historiar og såg for oss stadar, så var det kjempe enkelt å hugse dei 14 største landområda i verda. Eg meinar at det er enklare å hugse stoffet dersom ein knytte det til noko ein kan frå før, bearbeidar, og repiterar.

Eg har lust å fortelje noko som eg opplever ofte.
Eg jobbar i ein skobutikk. Eg har mange kundar som ikkje klarar å bestemme seg for kva dei vil ha. Dei prøver kanskje alt i heile butikken, så går dei heim for å tenkje på det. Neste dag kjem dei kanskje igjen for dei har angra seg i at dei ikkje kjøpte dei. Men når dei ser dei denne gangen, så ser dei ikkje ut slik som dei hugsar. Dette tykkjar eg at er eit godt døme på korleis kortidsminne fungerar, og at hukommelsen aleine kan endre eit bilete.

Å vera bevisst om si eiga læring, er ikkje like enkelt for alle.
Det er viktig for oss som lærarar å vite om dei ulike teknikkane slik at vi kan hjelpe elevar i å finne deira læringsteknikk.

Straff og lønning

Mi meining om straff og lønning er at eg er på ein måte i mot det og på ein måte for det.
Eg meinar at lønning er eit vidt begrep. I nokre tilfelle gir det stor motivasjon i å oppnå noko ved å få lønning i form av gjenstandar. Eg meinar at å bli lønna i form av gjenstandar skal ikkje verta til noko vane. Eg meinar at det kan føre til at då ventar ein lønning for alt ein gjere, og vil ha lønning for noko som skulle vorte sjølvsagt å gjere.
Men som sagt er lønning eit vidt begrep, og treng ikkje vera i form av gjenstandar. Eg er for lønning med ros, og at elevane sjølve skal forstå gleda i å oppnå noko. At til dømes lesing til ein prøve gir gode karakterar, det er ei lønn i seg sjølv meinar eg. Dette tykkjar eg at det er viktig at born forstår, ikkje berre i skule samanheng, men også ein viktig del av livet.
Eg har framleis ikkje klart å danna mitt eige pedagogiske grunnsyn, det vil nok ta si tid. Men akkurat dette punktet frå behaviorismen vil eg nok ta med meg vidare. Eg vil ta det med meg vidare for eg trur at dette kan vera med på å gi elevane motivasjon og ei god sjølvkjensle i å oppnå noko.

"Den vellukka og den mislukka læraren"

Når me snakka om den vellukka og den mislukka læraren i dag, så inspirerte det meg til å fortelje om nokre lærarar eg har hatt opp gjennom åra.

Eg tenkjer på ein spesiell lærarar når det er snakk om den vellukka.
Han var utroleg vis, ikkje berre innan for sitt fag, men også innanfor så mykje anna. Han hadde brei erfaring, og hadde jobba fleire stader med same fag, men innanfor ulike felt. Undervisinga var utruleg lærerik og strukturert, alle hadde respekt for han. I tillegg til å vera dyktig, så brydde han seg veldig mykje om oss. Sjølv om eg berre hadde han i eit fag, så kjentes det som om han var kontaktlæraren vår . Han hadde alltid tid til oss. Dersom han hadde fri så kom han likevel på skulen for å hjelpe oss dersom me ønskte det. Han var utrulig engasjert og levde verkelig for faget sitt. I tillegg hadde han ein strålande personlegdom og humor. Han tok ikkje seg sjølv høgtidelig. Då klassen gjekk ut så var det fleire som hadde 5 og 6 som standpunktkarakter. No er han pensjonert, og det er svært synd for skulen. Dei har mista ein verkeleg dyktig lærar. Alle dei åra han har jobba med faget, så tykkjar han framleis at det er like kjekt. Det er beundringsverdig.

Når me kjem til feltet mislukka lærarar så har eg dessverre meir eksempel på det, då tenkjer eg særleg på tre lærarar. Alle var svært greie og gode kompisar, men kanskje litt for mykje. Den eine var ny utdanna, og me hadde lite respekt for han. Han kjefta aldri, me gjorde akkurat det me ville, og han spora lett av i timane. Nokre døme på det er at han for eksempel vart med på samtalane til gutane i klassen om dataspel ( når elevane eigentleg skulle gjera lekser), han vart kasta i bassenget i ei bade økt. Når det var noko me syntes var kjedelig og ikkje hadde lyst til, så masa me litt, så slapp me.
Den andre læraren hadde få år igjen i yrket sitt, og det lyste av han at han var lei. Kvar time gjekk i det same; transperangar med stikkord. På transperanga var det tal frå undersøkingar som var utført i for eksempel 1989. Han hadde altså brukt dei same oppgåvene og stikkorda kvart einaste år. Han gadd ikkje fornye noko. Skulle me ha prøve så var det berre til å spørje klassen over om me kunne få sjå på deira prøve frå i fjor. Fleire timar hadde me ikkje undervisning, då hadde me kjendis og nyheits quizar, der me vann sjokoladar. Me fekk gjere alt me sporte om. Begge desse personane var veldig kjekke som personar, men det eg lærte i desse faga var det eg leste meg til sjølv.
Den tredje var ein veldig godt likt lærar blant elevane. Han viste stor omsorg og glede, han var morosam og engasjert. Men som undervisar var han elendig. Han fokuserte meir på å verta likt enn at han faktisk skulle læra oss noko. Han var tysk lærar, men han snakka meir om landet enn om språket. Fortalte om kor mykje fint der var å sjå der, og om landets historie. Me koste oss med tysk sjokolade og gode forteljingar. Men då eksamen kom fekk mange litt panikk; me kunne alt om landet, men ikkje så særleg mykje om språket.


Det er godt å ha opplevd ulike lærarar, og stilane deira. Dette gir meg erfaringar til å finne min eigen stil. Eg har lært av dei. Eg har sett korleis eg definitivt ikkje skal vera, og eg har sett korleis eg har lyst å verte. Eg har lyst at andre skal sjå på meg slik eg ser på den vellukka læraren. Ein kan sjølvsagt ikkje kopiera andre sine stilar. Men ein kan lære av dei, og danne eigne meiningar og synspunkt. Viktigast av alt meinar eg er å væra seg sjølv. Ein merkar snart om nokon spelar, så er det også slitande for seg sjølv å vera nokon ein ikkje er.
Eg har lyst å bli ein vellukka lærar:-)

Korleis eg vil gjera klasserommet til ein god læringsarena:

3 forhold eg tykkjar er særs viktig i eit klasserom:
Det er særdeles mykje om spelar inn i eit klasserom for å få til ein god læringsarena. Å velje ut kunn tre forhold er vanskeleg, men her er nokre av dei eg tykkjar er viktige.

1) At elevane sine forventningar til læraren vert oppfylt:
Det er viktig at elevane kjenner at ein vert sett, at ein er kjente for læraren og klassen, at ein vert oppmuntra, at ein vert respektert, at ein kan stole på læraren. Elevane treng å vera sikker på seg sjølv, dei treng å få vita at dei meistrar noko. Læraren skal ikkje ha same stilling som elevane, dei skal vera venner, men likevel skal læraren først og fremst vera ledaren.

2) Reglar og grenser:
Eg tykkjar at det er viktig at det er reglar i eit klasserom. Alle skal respektera alle, og ein skal vita kvar grensene går. Ein skal inkludera kvarandre. Elevane må få vera med på å setje grenser og reglar. Eg meinar at dersom dei har vore med på å danne dei sjølve så tek dei reglane meir på alvor, og kjenner at dei eig reglane. Dei vil kjenne dei og hugse dei betre.

3) Konfliktløysing:
Ofte i skulesamanheng oppstår det små og store konfliktar. Ein må først prøve å la elevane løyse problemet på eigen måte, men om dette ikkje går, så grip inn. Som meklar er det då viktig å ikkje ta parti. Eg meinar at konfliktar bør gripast tak i, og løysast. Elevane skal ikkje gå å grue seg, vera nervøs eller sint. Det er viktig å snakke ut om problem

Konklusjon:
Eg meinar at dette er grunnleggjande for å få til ei god undervisning, eit godt læremiljø, og ikkje minst eit godt klassemiljø. Alle elevar skal føle seg trygge til å kunne utvikle seg sjølve.

Øving gjer meister

Denne veka kjem er til kort med blogginga, sidan eg ikkje var tilstedes i pedagogikk timen. Eg vil likevel prøve å skrive noko om kva eg tykkjar er viktig å ta omsyn til når ein skal planleggje ei undervisning.

Planlegging dreier seg om å omforme tida som er til rådigheit, og lærestoffet som skal læres, til elevaktivitetar. Planlegging reduserar usikkerheta i skulekvardagen. Det er mykje å tenkje over når ein planlegg ei undervisning.

Kva er hensikta, intensjonen med undersvisninga?
Undervisningas innhald
Metode og organisering
Læremidlar og medieval
Kva kan elevane frå før?
Kva er nytt for elevane?
Kva er elevane interesserte i?
Har elevane spesielle problem eller ressursar i forhold til undervisninga?
Korleis kan eg som lærar vekke merksemda deira, og gjera dette kjekt?

Eg tykkjar at det er viktig gi elevane knaggar å henge kunnskapen på, slik at dei lettare forbind det til noko, og hugsar det. For eksempel nytte nærmiljøet og aktivitetar. Eg meinar at elevane lærar av å praktisere. Elevane kan vera med på å utforme eigne læringsmål. Elevane må få ta del i undervisninga. Ein må føre dialogar og ha samarbeid. Alle individ er ulike, og ein må ha noko for kvar sin smak. Ein må kjenne elevane sine. Ein må prøve å tenkje som dei. Som lærar må ein gjera elevane nyfikne, og variera undervbisninga. Ein skal motivera, gi tilbakemeldingar, og gi elevane ei meining med å lære. Kvar elev skal få ros så ofte som mogleg, slik at dei har noko å vera stolt over, slik dei føler seg flinke. Arbeidsmåtar vil variera alt etter elevanes alder, trinn, fag, skoleslag, gruppestørrelse.

Korleis ein klare å halde merksemda til elevane gjennom ei heil økt, kan nok vera vanskeleg til tider. Men er trur at av erfaringar så lærar ein seg metodar og teknikkar. Som lærar må ein vera fleksibel, for det er store sjansar for at planane ein lagar ikkje vert gjennomført pga at noko anna dukkar opp.
Eg meinar at noko av det viktigast er å halde roen. Blir tida knapp kan ein ikkje gire opp og pøse ut informasjonen, bere for å ha gjennomgått stoffet. Det lærar elevane ikkje noko av.

Mitt pedagogiske grunnsyn

Dette med pedagogiske retningar tykkjar eg at er veldig spannande.
Eg tykkjar at å plassera med sjølv i forhold til desse retningane er vanskeleg, fordi er føler ikkje heilt at eg kjenne dei godt nok enda.
Eg veit sjølv kva eg vil og kva eg meinar, men å vera bevisst på det og setje ord på det er vanskeleg. Eg er eigentleg einige med ulike retningar, men eg er også svært ueinige i nokre av dei. Eg vil seie at eg har eitt ganske blanda syn. Eg er einig med psykoanalyse – psykodynamikk. Der er dei opptekne av at minner ikkje må fortrengjast. Eg tykkjar at ein kan lære av minner og av erfaringar, både på godt og vondt. Eg og meinar at det er viktig å vera oppteken av emosjonar og bearbeiding av kjensler, men til ei viss grad. Eg er også samd med behavorismen i at ein skal fokusera på det ytre, men eg tykkjar også at det er viktig å fokusera mykje på det indre. Ein kan lett bli lurt av det ein ser. Eg er også litt ueinige i ein del av forskingane deira. Dyr kan ikkje samanliknast med menneske. Eg trur at det er ikkje alt som er meininga at me skal vita. Eg er samd i at lønning og straff kan vera bra i nokre situasjonar, men ikkje over lengre tid. Eg tykkjar ikkje at ein alltid skal forvente lønningar dersom ein har gjort noko bra. Menneske er ikkje eit objekt i mitt syn.
Sjølv meinar eg at eg heller litt meir mot den humanistiske retninga, det er der eg kjenner meg best att. Eg meinar at menneske skal stå i sentrum. Det er viktig å ha eit positivt menneskesyn, der ein leggje vekt på menneskets grunnleggjande behov. Eg trur at alle menneske har eit indre behov for å vekse. Eit behov for å ta ansvar for eige liv, eit behov for å komma seg framover, eit behov for sjølvrealisering. Det er viktig å tenkje framover, men i motsetning til humanismen, så meinar eg at ein likevel skal kunne tenkje på fortida. Eg kan seie meg heilt samd i Maslows sjølvrealiseringspyramiden, og meinar at dette er eit godt bilde for korleis menneske kan vokse for å oppnå det ein ønskjer.
Som sagt har eg eit syn blanda av mykje, for eg er også samd i Fenomenologi. Der ein er opptatt av korleis menneske opptrer i det ytre, men også i kva dei tenkjer, altså det indre. Me kan ikkje styra andres handlingar, men me kan prøva å forstå dei. Eg synes det er viktig å prøve å sjå saker frå elevens side, korleis er det å vera dei? Det er viktig å ikkje skape misforståingar, og ikkje ta alle under same bås. Alle er forskjellige, og ein må ta individa som dei er. Menneske har fri vilje og kan bestemma sjølv kva dei vil, og må sjølv ta ansvar for eigne handlingar. Vår jobb som lærarar er å vegleda.

Dagens time
-Persepsjon

Det som fengde meg mest etter dagens time, var det om persepsjon. Altså at ein handlar ut i frå korleis ein oppfattar og tolkar det ein høyre, ser, kjenner osv. at ein alt for lett kan danne eigne meiningar ut i frå tidlegere erfaringar, kunnskap og sanseinntrykk. Dette kan vera skummelt, med tanke på at elevar og andre kan misoppfattast. Dei kan framstillast som noko dei ikkje er, både positivt og negativt. Ei slik dømming er noko me alle gjere, utan at me sjølv tenkjer over det. Eg er heilt einige med Sissel, eg og trur at alle menneske har eit ubevisst behov for å kjenna folk, og putta dei i bosar, ofte alt for tideleg. Det kan vera gode og dårlege bosar.
For eksempel; Nils knuste ein gong vindauge i døra på skulen, dette kjem sannsynlegvis til å følgje han for resten av livet. Der han vert putta i den dårlege bosen, og han får alltid skulda dersom nok hender. Medan Anne som er skule flink, og aldri gjere noko gale, vil nok sannsynleg aldri skyldast dersom noko hender.
Her kjem glorifisering og stereotypar inn i bilete; Anne som aldri gjere noko gale, og alle som heiter Nils er pøblar. Det er alt for lett å ta alle i same klyppe salt. Har ein eit slik førsteinntrykk så er det vanskeleg å endre dette inntrykket. Første – og andre – inntrykk har ein tendens til å feste seg.
Som framtidig lærarar meiner eg at dette kan vera lurt å vera bevisst over. Mennesker kan endre seg. Sjølv om Nils var uheldig i ein situasjon tyder ikkje det at han ikkje er ein god person, og at han alltid skal skyldast. Sjølv om Anne alltid er snill, så tyder ikkje det at ho aldri gjere noko gale. Det er lurt å stille seg kritisk i nokre situasjonar, for å ikkje la seg lure trill rundt. Elevane kjem til å teste oss. Dei over kanskje nokon heilt andre ann me trur. Likevell er det viktig å gi alle ein sjanse. Ein må ikkje la bilete av dei brenna seg fast i hovudet, men vera open.

Lærarens mange oppgåver



som lærar møtar ein mange ulike utfordringar i skule kvardagen, både konfliktfulle og tøffe. Alle har ei meining om det ein gjere, og alle har noko å seie. Nokon kjem med ros, andre kjem med ris. Her er blant anna ei av oppgåvene ein har som lærar; ein må ha klart for seg kva ein meinar, og kva ein står for. Ein må tenkje gjennom det ein sjølv seier, for å unngå misforståingar og konfliktar. Mykje ansvar ligg i dag på læraren. Lærarens yrke har vokse mykje dei siste åra. Først og fremst er oppgåva til læraren å formidle allmennkunnskap, mange oppgåver knytte seg til dette. Ein lærar må kunne sjå og oppfatte eleven sine ulikt, og som dei er. Ein må tilpasse opplæringa for kvar enkelte elev, slik at dei skal kunne få moglegheita til å utvikle seg etter eige nivå. Fleire faktorar spelar inn her, ein må sjå etter evner, kjensler, utvikling, kulturell bakgrunn osv. Likevel skal alle verta inkluderte. Ein skal kjenne seg vell, slik at ein skal få eit godt fellesskap, slik at ein kan lære i trygge og kjente omgivnadar. Ein av dei viktigaste oppgåvene er å få elevane til å kjenne seg trygge. Elevane må vita at det er greitt å mislykkast. Ein skal ikkje bli ledd av dersom ein rekk opp handa og svarar feil. Om elevane skal tørre å ”tabbe” seg ut, og samtidig utvikle seg, må dei kjenne seg trygge. Læraren skal motivera og gi elevane glede over å læra. Læraren må knytte lærestoff opp mot noko kjekt, ha variasjon i undervisinga, og halde oppe merksemda deira. Dette er viktig for at elevane skal lære og hugse det læraren fortel om. Det er ikkje bare å undervise, ein må fange elevanes merksemd. I tillegg til det faglege må læraren vise omsyn til elevane. Ein må prøve å sjå saker frå deira side, og ta dei alvorleg i det dei meinar. Elevane må få vera inkluderte i saker som gjeld dei. Ein må ikkje gløyme at ein sjølv har vore i deira stilling.
Ein lærar må setje til side sine eigne personlege saker og problem, for å vera der for elevane, og hjelpe dei med deira problem. Dette gjeld både på skulen og i det private. Ein må også ha evna til å reflektera over seg sjølv, ta til seg kritikk, og vokse på det. ein må vera villig til å ta jobben med seg heim. ein må ville det beste for elevane sine. eg meinar at læraren spelar ei viktig rolle i born og unges liv. Ein må dyrke deira individuelle eigenskapar, gjere dei stolte, og vera med på å byggje opp sjølvtilliten deira. I tillegg er ein med på å lære dei i å samarbeide saman med andre, noko som er kjempe viktig for elevens vidare liv. Eg ser på lærar yrke som eit viktig yrke, der alle oppgåvene er like viktige. Ikkje minst å følgje med i samfunnet, som kan gi mange utfordringar. I tillegg til å jobbe saman med elevar, skal ein også jobbe med kollegar og foreldre. Dette kan vera tøft. Eg trur ikkje at det finnes ei oppskrift på korleis ein god lærar er. Ein vil vokse på erfaringar som åra går. Det finnes nok ikkje noko fasit svar på korleis ein løyser alle desse oppgåvene. Eg meinar at det handlar om korleis ein er som person. Ein må verta respekterte, men samtidig respektera elevane ein har. Ein skal ikkje oppnå respekt av at elevane er redd ein, men på eit vennleg nivå der det står klart at læraren er ledaren.

Kvifor eg hare lyst å verta lærar kan eg ikkje svara på. Eg har alltid hatt lyst å ha eit utfordrande og variert yrke. Eg har lyst på eit yrke som er spennande og kjekt. Eg vil gle meg til å gå på jobb. Eg må kunne tenkje at dette vil eg gjera for resten av livet mitt. Eg har alltid likt å vera med menneske. Eg likar å læra vekk det eg sjølv kan. Det er mange yrke som har dess krava, men eg har alltid berre visst at det er lærar eg vil verte. Eg har lyst å oppleve den kontakta mellom lærar og elevar, som alle snakkar om.
Eg har ei stemme i hovudet mitt som seier at dette er det rette for meg.

Ein lærar eg hugsar godt

Eg har gått lenge å tenkt på kva lærar eg skulle skrive om, valet var ikkje enkelt. Eg har hatt mange gode lærarar opp gjennom åra, og mange ikkje fullt så gode. Til slutt fall valet på den læraren som har lært meg mange gode eigenskapar, ikkje berre fagleg, men og mykje om haldningar, tenkjemåtar, synspunkt, og om rett og galt.

Då eg byrja først skuleåret på grunnskulen var me ein klasse på 30 elevar, så ho hadde nok å stri med. Åra gjekk og læraren følgde med oss. I 7 år hadde me ho som kontaktlærar, noko som kanskje ikkje er så vanleg. Det seiar seg jo sølv at me då vart sterkt knytte saman.
Ho er ein lærar som har brei kunnskap i dei fleste fag, noko som eg tykkjar er viktig dersom ein skal undervise. Ho vart snart respekterte av oss som elevar, samtidig som ho var svært omsynsfull. Ho var ledaren vår, og samtidig vennen vår.
Ho satt foten ned når det var noko ho ikkje likte, og roste oss opp i skyene når det var noko ho likte.
Ho lærte oss alt frå grammatikk til å dyrke poteter, lage mat, og kloke visdoms ord.
Ho tok oss mykje med ut på turar. Me hadde vår eigen åker i skog kanten, der me dyrka poteter, sukkererter og mykje anna. Dette tok me med attende til skulen å lærte å laga blant anna pommes frites, og saft av det me sjølve hadde dyrka. Me hadde også fast plass i skogen der me koste oss me leikar, storm kjøkken og ekskursjonar.
Ho var heilt super. Ho gav oss glede i skule kvardagen. Me syntes det var like kjekt med turar i 1.kl som i 7.kl. Eg meinar at det å ha det kjekt, og trivs i skulekvardagen er grunnleggjande for å kunne lære.
Ho var svært politisk av seg. Var det noko som ikkje var rettferdig så greip ho fatt i det med ein gang. Ho fekk oss til å kjenne oss tryge, som er viktig for at barn og unge skal våge og klare å utvikle seg.
Det var ingenting å vera redd for, rekka me opp handa og svarte feil så betydde det ingenting.

Ein av grunnane til at me vart så tett knytte, var vell at me gjekk gjennom svært mykje saman dei sju åra. Huset til ei venninne brann ned på sjølvaste juletrefesten, seinare mista ho far sin. Ein gut i klassen mista mor si av kreft, og ein mista bror sin. Me mista sjølv ein klasse kamerat av svulst på litle hjernen. Alt dette skjedde over kort tid. For mange av oss var dette det første møte med døden, noko som me tok svært sorgfullt, og også veldig skremmande.
Me fekk sjølvsagt støtte frå heimen, men me måtte likevel gå på skulen. Eg beundrar måten den læraren klarte å stå framfor ein gjeng på 30 elevar i sorg, når ho var like trist sjølv, og ho måtte vera der for oss.
Det var det så var så fantastisk med denne læraren.
Ho hadde alltid tid til oss, uansett om det var i skuletid eller på fritida. Me vart inviterte heim til ho på bollar og brus, og me kom av eige initiativ. Me kom for å snakka, me hadde fleire djupe samtalar og fekk gode råd. Ho skøyv sine eigne problem tilsides, for å hjelpe oss med våre. Ho var ein fantastisk lyttar, og dyktig til å setje seg sjølv inn i våre situasjonar, noko som er ein kjempe god eigenskap å ha som lærar.
Til slutt så såg ho på oss som sine 30 born.

Eg meinar at det er ekstremt viktig å lære elevane sine å kjenne. Være der for dei, uansett om det er på skulen eller i det private. Det er viktig å ta folk som dei er. Gi dei glede over å lære, akkurat slik som ho gjorde med oss. Å ha ein slik lærar har inspirert meg til å verte lærar sjølv. Eg har lyst å vera ein slik person for andre, som ho har vore for oss.
Eg tenkte ikkje så mykje på det då, men i ettertid tenkte eg mykje på kor ein fantastisk lærar ho er. Det lyste at hu treivs i yrke sitt. Hu ville at me skulle lykkast, ikkje berre på skulen, men og i livet. Detta arbeide hu hardt for.
Eg trur at ein vil gå gjennom svært mykje som lærar. Å då er det ikkje alltid fagkunnskapen som gjelder, men korleis ein er som person. Ein må ha klart for seg kva ein sjølv meinar, og kva ein står for. Ein må kunne forandre planar etter elevanes behov. Ein må ta seg av dei.
Ein anar aldri kva som kan skje, det kan vera det mest utenkelege.

Å ta jobben med seg heim er eit val ein tar når ein bestemmer seg for å verte lærar. Då tenkjer eg ikkje berre fagleg, men også psykisk.
Ein må ha klart for seg kor viktig oppgåva som lærar er. Ein må vite kvifor ein er der. Ein må ta jobben sin på alvor.
Alt det ein gjer som lærar, har så utrulig mykje å seie for elevanes framtid.
Ein må vise at ein bryr seg.

Hei!

Eg heiter Tina, er 18 år gammal og kjem frå Moster på Bømlo.
Tidlegare har eg gått tre år på allmenn, på Bømlo vidaregåande skule. Der eg valte fag som biologi og matematikk, noko som interesserte meg svært mykje. Eg valte også psykologi som valfag, i tillegg var eg støttekontakt for ein funksjonshemma gut som gjekk på skulen vår. Dette syns eg var veldig givande og veldig kjekt. Eg tykkjar at eg lærte mykje av det å vera støttekontakt, det fekk meg til å endre syn på ein heil del ulike saker.

Eg har vell eigentleg alltid tenkt at det var lærar eg ville verte.
Eg har alltid syntes at det virke som eit spennande, krevjande og variert yrke. Eg likar meg godt i lag med andre folk, og tykkjar det er kjekt å hjelpe andre. Så valet vart ikkje så vanskeleg for meg, eg bestemde meg tidleg for at valet skulle verte allmennlærar linja på HSH. Eg trur at dette er eit yrke eg kjem til å trives godt i.

Desse første skuledagane har vore heilt topp. Eg var ganske nervøs første dagen, men oppdaga snart at det var det ingen grunn til. Klassen og lærarane virka heilt supre.
Eg vonar me kjem til å få det mykje kjekt saman, som eg allereie tykkjar me har hatt. Skattejakt var kjempe kjekt. Det var spennande å lage, og morosamt å sjå kva forskjellig dei ulike gruppene hadde funne på. Eg har aldri vore på HSH tidlegare, så dette var ein glimrande moglegheit til å få sjå seg rundt. Eg vart svært overraska over kor fin natur det er i omgivnaden rundt skulen.
Eg syns og at alle var kjempe flinke, og kreative når me skulle laga song/dikt.


Eg trur me kjem til å få det svært travelt i åra så kjem, men også veldig kjekt.
Eg ser fram til dei kommande åra:-)